Καλοκαίρι, Ελλάδα, Σωτήριο Έτος 2010 Μ.Χ…
Πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε φέτος, εκεί δίπλα στη θάλασσα, εκεί που είχε πέντε χρόνια γεμάτα να πάει το καλοκαίρι.. Λίγο οι δουλειές, λίγο τα προσωπικά, λίγο η ανάγκη να δει και άλλα μέρη, τον κρατούσαν μακριά. Μα φέτος πήγε. Μετά από τόσο χρόνια, όλα τα ίδια, μα και όλα διαφορετικά του φαίνονται.. Είναι που έχει αλλάξει κι ο ίδιος..
Του αρέσει να παρατηρεί, ειδικά τώρα που είναι σε γνώριμα μέρη, και τα κοιτάει από του χρόνου την απόσταση. Ειδικά σ’ αυτούς τους καιρούς που είναι τόσο διαφορετικοί από εκείνους της παιδικής του ηλικίας.. Και διαφορά, δεν βρίσκετε ούτε στα σπίτια που άλλαξαν, ούτε στα καινούργια τα μπαράκια που ξεφύτρωσαν, ούτε οι συμμαθητές που μεγάλωσαν κι έκαναν δικά τους παιδιά σ’ αντίθεση με εκείνον, ακόμα τουλάχιστον.. Είναι ότι τότε έκαναν όλοι όνειρα.. Μικροί μεγάλοι έκαναν όνειρα για ένα αύριο καλύτερο τότε, και το διεκδικούσαν..
Τώρα…
Τώρα ο ήλιος καίει σαν τότε (καλά αρκετά περισσότερο, μια και η τρύπα που έκανε η ανθρώπινη αναλγησία στον ουρανό, στο όνομα του κέρδους, όσο πάει και μεγαλώνει), η θάλασσα είναι λάδι, καθώς δεν έχουν ακόμα αρχίσει τα μελτέμια, οι παραλίες γεμάτες, το νησί και η Ελλάδα χαυνώνεται και δροσίζεται.
Οι κάτοικοι έχουν μετατραπεί σε λουόμενους, κυρίως όσοι έχουν κάποιο σπίτι σε χωριό, ή κάποιον φίλο που μπορούν να πάνε, κι απολαμβάνουν τις μέρες της ξεκούρασης. Από τη δουλειά... Που όλο και περισσότερο με δουλεία μοιάζει..
Άραγε πόσοι θα γυρνούσαν πίσω ηθελημένα; Πόσοι θα γυρνούσαν σε μεγαλουπόλεις απαξιωμένες, σε τσιμεντουπόλεις που τα δέντρα είναι αξιοθέατα, που τα παιδιά τους μεγαλώνουν σε σταθμούς και σε «παιδότοπους», που το να πάνε και να γυρίσουν στη «δουλειά» παίρνει πιότερο χρόνο από όσο έκανε ο Χριστός να ανεβεί το Γολγοθά, είναι ενίοτε εξίσου μαρτυρικό, και δεν υπάρχει και βοήθεια στην πορεία;
Πόσοι θα γύριζαν σε μια δουλειά που πλέον είναι επισφαλής, όπου αξιολογούνται κάθε μέρα με τα νούμερα που βγάζουν (είτε είναι σερβιτόροι, είτε καθηγητές σε φροντιστήρια, είτε γιατροί σε ιδιωτικές κλινικές, είτε δικηγόροι, είτε μπογιατζήδες, είτε και δημόσιοι υπάλληλοι τώρα πια, ενόψει των επερχόμενων απολύσεων κι από εκεί); Που το μεράκι και η ποιότητα έχει θυσιαστεί στο όνομα του κέρδους και των αγορών; Που ξέρουν ότι δε θα πάρουν σύνταξη πλέον ποτέ (αφού έτσι αποφάσισαν οι ξένοι επικυρίαρχοι, και προσυπέγραψε η «κυβέρνησή» μας), κι ας τους κρατάνε εισφορές στο ένα τρίτο του μισθού τους ή και περισσότερο; Που οι οικογένειες χάνονται ανάμεσα σε ατέρμονες διαδρομές, μια και δεν μπορούν να βρεθούν; Που η αγάπη για τα παιδιά μεταφράζεται στα ιδιαίτερα που μπορεί ο γονιός να προσφέρει, ενώ έχει ξεχάσει ή δεν έχει προλάβει να δώσει ένα χάδι, να πει μια κουβέντα;
Πόσοι θα γύριζαν σε ένα χώρο που είναι αναγκασμένοι να βλέπουν κάθε μέρα τα ίδια θλιμμένα και αγέλαστα πρόσωπα, είτε πρόκειται για συναδέλφους είτε για πελάτες;
Πόσοι θα γύριζαν σε μια πόλη που το «καλημέρα» είναι τόσο σπάνιο , όσο και το να δει κανείς ένα ελάφι να περπατά στην άσφαλτο;
Πόσοι θα γύριζαν σε μια δουλειά που ενώ θέλουν και μπορούν, δεν τους αφήνουν να προσφέρουν όσα θέλουν και μπορούν; Γιατί δεν υπάρχουν κονδύλια, χρόνος (μαζικοποίηση λένε της παραγωγής στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας»), διάθεση από τους συναδέλφους, ούτε και τακτικός μισθός κάποιες φορές και αναγκάζονται να καταφεύγουν σε επισχέσεις κάθε τρεις και λίγο για να πάρουν αυτά που τους οφείλονται (όσοι μπορούν να το κάνουν κι αυτό..).
Πόσοι θα γύριζαν σε ένα μέρος που το έχει πλακώσει η σκοτεινιά, που ο φόβος τριγυρνά στους δρόμους, που έχει πιο πολλούς αστυνομικούς από ότι στην Παλαιστίνη κι εξίσου ξένους προς τους ντόπιους (ειδικά αν διαμαρτυρηθούν για της «πεφωτισμένης» κυβέρνησης τα μέτρα), μα ποτέ δεν βρίσκει κάποιον όταν τον χρειάζεται; Που χτυπιούνται αλύπητα οι εργαζόμενοι κι οι φοιτητές στις πορείες, που ψεκάζονται σαν να είναι χειρότεροι από του «κράτους» τους εχθρούς (μια και τα χημικά απαγορεύονται στον πόλεμο), μα οι ληστείες σε σπίτια και μαγαζιά είναι καθημερινές, και αστυνομικός τότε δε φαίνεται πουθενά; Κι αν πάει κανείς να δηλώσει κάτι, τον κοιτάν λες και τους βάζει αγγαρεία (ενώ βαράνε με μεράκι απ’ ότι φαίνεται στα βίντεο);
Πόσοι θα γύριζαν εκεί..;
Κι όμως θα γυρίσουν, όπως κι εκείνος (αν και παρηγορείται μια κι έχει αποφασίσει πως θα είναι για πεπερασμένο χρονικό διάστημα) και όλοι όσοι έφυγαν, μα και μένουν τόσοι που είναι πέρα από κάθε φαντασία. Στην Ελλάδα θα γυρίσουν και θα μείνουν εκεί, σε ένα περιβάλλον και μια κατάσταση που μες την καταχνιά είναι, περίπου 8(οκτώ) εκατομμύρια ψυχές. Τόσοι δε μένουν στις τσιμεντουπόλεις ανά την επικράτεια;
Τόσοι δεν εργάζονται ή βλέπουν τους δικούς τους να εργάζονται υπό συνθήκες δουλείας;
Τόσοι δεν ζουν ένα χρόνο σε συνθήκες που θα τις ζήλευε και ο Γκαίμπελς (αν ζούσε τώρα δε θα έφτιαχνε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τσιμεντουπόλεις θα έκανε), αδιαμαρτύρητα εν πολλοίς, σέρνοντας τα βήματα ή τη ρόδα του αυτοκινήτου τους (που το χρυσοπληρώνουν) για να πάνε στα κλουβιά που τα ονομάζουν γραφεία, εργοστάσια ή ότι άλλο τέλος πάντων;
Και καλά, πως είναι δυνατόν να ζουν έτσι θα σκέφτεται; Καλά εκείνος έχει τη δικαιολογία ότι ήταν υποχρεωμένος να πάει για τη δουλειά του και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Μετά είναι ελεύθερος να φύγει. Οι υπόλοιποι;
Και αν οι υποχρεώσεις δεν τους αφήνουν να φύγουν, γιατί δεν κάνουν κάτι, γιατί δεν επαναστατούν; Αφού αυτό που κάνουν είναι να κυνηγάνε λαχανιασμένοι την επι-βίωση, και αυτό δεν έχει σχέση με Ζωή; Γιατί δεν σπάνε τις αλυσίδες τους, γιατί δεν αποκαθηλώνουν τους Δυνάστες τους;
Αφού ο πλανήτης έχει όλες τις δυνατότητες να θρέψει τον ανθρώπινο πληθυσμό, να είναι όλοι ευχαριστημένοι, και να περισσέψουν και πόροι;
Ναι αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι σκέφτεται... Να μας θρέψει μπορεί, να δουλεύουμε λιγότερο έχουμε τη δυνατότητα, το θέμα είναι το πώς μπορεί..
Μια και αν θέλουμε να ζήσουμε σαν τους Αμερικανούς, που ενώ αποτελούν ένα ελάχιστο του πληθυσμού, καταναλώνουν κοντά στο 40% και περισσότερο των αγαθών, τότε έχει υπολογιστεί πως θα θέλαμε επτά πλανήτες σαν τη Γη.. Και αυτό γιατί; Για να παχύνουμε, να φτιάχνουμε πράγματα που θα τα πετάμε σε λίγες μέρες, αυτοκίνητα που θα τα αλλάζουμε κάθε χρόνο, ρούχα που θα τα φοράμε δυο μήνες το πολύ και μετά στα σκουπίδια θα καταλήγουν, εργοστάσια που θα μολύνουν τη γη και το νερό, όπλα μαζικής καταστροφής, και διάφορα άλλα ωραία..
Με την «ανάπτυξη» την οποία ευαγγελίζονται σαν τον «μονόδρομο» της οικονομίας, έχουν φτιάξει μια λεωφόρο.. Η οποία οδηγεί σε μια πραγματικότητα που κανένας Λογικός Άνθρωπος δε θέλει, μα και δε θα μπορέσει να δει.. Γιατί οδηγεί σε μια πραγματικότητα ενός νεκρού πλανήτη, που θα κυριαρχούν οι κατσαρίδες (είναι ανθεκτικές απ’ ότι λένε ακόμα και στα πυρηνικά), και τα μικρόβια..
Μια πραγματικότητα που θα μας κατατάξει στις φυλές εκείνες που δεν κατάφεραν να ενηλικιωθούν και γι’ αυτό χάθηκαν. Όπως και τόσες άλλες, που θα βρίσκονται σε κάποια γαλαξιακή βιβλιοθήκη, αιώνες μετά. Αν βέβαια μείνει κάτι για να βρουν οι όποιοι «ξενο-αρχαιολόγοι» μας επισκεφτούν μια μέρα.. Ότι λέμε εμείς και για τους δεινοσαύρους: «δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους, δεν εξελίχθηκαν, και εξαφανίστηκαν»..
Εδώ όμως χρειάζεται να δούμε ποιοι είναι οι Δυνάστες.. Μια και δεν είναι ούτε οι πολιτικοί (οι οποίοι ουσιαστικά διορίζονται, μια και κάποιος τον «αγώνα» τους τον προεκλογικό πληρώνει), ούτε τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ (κι αυτοί διορισμένοι), ούτε όσοι από τους «λεφτάδες» φαίνονται. Είναι εκείνοι που δε φαίνονται.. Εκείνοι που κινούν τα νήματα από τις σκιές, και την «πραγματικότητα» στην οποία ζούμε, έχουν φτιάξει.. Σαν να παίζουν ένα παιχνίδι σε μια τετραδιάστατη σκακιέρα (τέταρτη διάσταση θα έχουν το χρόνο), για να καλύψουν την ανοία τους, καθώς λεφτά έχουν άφθονα.. Και κάθε πιόνι που χάνεται μπορεί να είναι χιλιάδες άνθρωποι, ή και χώρες ολόκληρες.. Μα γι αυτούς είναι απλά πιόνια.. Ένα παιχνίδι για τον «έλεγχο» και την «Κυριαρχιά».. Ή ίσως κι ούτε καν γι’ αυτά, απλά παιχνίδι για το παιχνίδι, ένα είδους διεστραμένης διασκέδασης..
Εκείνοι είναι που μας έχουν κάνει να πιστέψουμε, μέσω των εξαγορασμένων υποτακτικών τους, ότι αυτός ο δρόμος, αυτή η πραγματικότητα είναι και η μοναδική..
Υπάρχει άραγε άλλος δρόμος;
Δρόμος λοιπόν δεν υπάρχει λένε οι «επιστήμονες», οι πολιτικοί, οι παπαγάλοι και όσοι από το σύστημα πληρώνονται..
Ναι αλλά «Λεωφόρους μη βαδίζειν» έλεγε ο Πυθαγόρας. Δε χρειάζεται να υπάρχει δρόμος, μόνο να υπάρχουν μονοπάτια. Επαναστατικά μονοπάτια.. Που μπορούν να μας πάνε σε άλλες πραγματικότητες, που σε αυτήν που ζούμε δεν έχουν Τόπο. Γιατί όλα ν’ αλλάξουν μπορούν, κι ας λένε…
Μπορούν με μια Επανάσταση.
Όμορφη λέξη: Επ-Ανάσταση..
Ανάσταση..
Ίσως αυτό να είναι το μονοπάτι, να Αναστήσουμε ξανά την Ελπίδα, τα Όνειρα, την Ομορφιά, Την Ανθρωπιά σ’ αυτή την κοινωνία που όλα μοιάζουν χαμένα.
Να Αναστήσουμε τον δούλο και να τον κάνομε ξανά Άνθρωπο..
Μα σαν κάθε πραγματική επανάσταση, έχει μια προϋπόθεση..
Χρειάζεται να Επαναστατήσουμε έναντι του Εαυτό μας πρώτα..
Εκείνου του Εαυτού που μας έμαθαν να έχουμε!
Εκείνου του κουτοπόνηρου, του «παρτάκια», του βολεψάκια, του τεμπέλη, του Α-νόητου! Γιατί είναι Α-νοησία, ειδικά στις μέρες μας να νομίζουμε ότι η σκοτεινιά δε θα μας αγγίξει. Αυτό θέλουν οι «αφεντάδες» να πιστέψουμε. Κι ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο, πέρα απ’ το να υποταχτούμε, να λουφάξουμε, να γίνουμε αόρατοι για να μη μας πάρει η μπόρα.. Και τελικά να παραιτηθούμε..
Ενάντια σ’ αυτόν τον εαυτό χρειάζεται να πολεμήσουμε, στον φτιαχτό, και να φτάσουμε στο Είναι μας.. Για να Αναστήσουμε την Ελπίδα που μέσα μας βρίσκεται, όπως και το Φως..
Να κάνουμε εκείνο που λένε:
«Γνώρισε τον Εαυτό σου,
βρες ποιος/α είσαι,
Αγάπησε τον,
δες ότι του αξίζει κάτι πολύ καλύτερο απ’ αυτό που τώρα βιώνει,
και Αγάπα και τους άλλους,
όπως τον Εαυτό σου θα μάθεις να Αγαπάς..»
Γιατί Όλα είναι Ένα!
Και ο καθένας γύρω μας είναι κομμάτι του Εαυτού μας..
Όπως και ‘μεις, είμαστε της Γης, του Κόσμου, του Σύμπαντος κομμάτια..
Κι έτσι για να βγούμε από τη λεωφόρο τους, από το μονόδρομο, που στο γκρεμό μας ‘πα,
Χρειάζεται να βρούμε το μονοπάτι που έχουμε χάσει..
Το μονοπάτι της Αγάπης…
«Προς Εαυτόν και Αλλήλους»...
9 σχόλια: