Χειμώνας μες το καλοκαίρι

Σε ποιόν ουρανό πια να πιστέψω;..

Χειμώνας μες το καλοκαίρι

Τα μάτια σου δεν είναι εδώ

Ποιο λέω κύμα θα σε φέρει

Να πέσω μέσα του να πνιγώ

Και αν έξω ο ήλιος έχει φωτίσει

Και με καλεί στην αγκαλιά του

Μέσα στην καρδιά μου έχουν δύσει

Τα πιο λαμπρά τα όνειρά μου

Πού να’σαι τώρα αναρωτιέμαι

Πού χάθηκαν τα βήματά σου

Από ένα στίχο σου κρατιέμαι

Για να’μαι πάλι εκεί κοντά σου

Χειμώνας μες το καλοκαίρι

Τα χέρια σου πια δεν κρατώ

Σε ποιο μακρινό αστέρι

Πες μου να ψάξω να σε βρω

Και αν έξω το φεγγάρι έχει φωτίσει

Και με καλεί να ταξιδέψω

Μέσα μου κάτι έχει ραγίσει

Σε ποιόν ουρανό πια να πιστέψω;..

Που να’σαι τώρα αναρωτιέμαι

Ποιο φως αλλού σε έχει κλέψει

Από ένα σύννεφο κρατιέμαι

Και εκείνο μπούκωσε και βρέχει

Πόσο η καρδιά μου υποφέρει..

Χειμώνας μες το καλοκαίρι

Και έμεινα μόνο περιστέρι...

Δέσποινα Βασιλίκα

Του φεγγαριού τ΄ Αερικό

Φεγγάρι ολόγιομο στον σκοτεινό του πελάγους ουρανό

και σύννεφο κατάλευκο περιδιαβαίνει άστρα σκορπά

υποσχέσεις μουρμουρίζει , γύρω της λευκό πουλί πετά

κι είναι τα μάτια μελαγχολικά

να ξομολογηθούνε θέλουν

μα το κεφάλι ανήμπορο στον ώμο γέρνει

κι ακουμπά σε μια γροθιά σφιγμένη

μια θάλασσα φως ξεχύνεται ανάμεσα στα δέντρα στα κλαριά

ένα διάδημα λευκό φορά εκείνη  η φεγγαροστεφανωμένη

την ώρα που φτερουγίζουν τα πουλιά ανήσυχα  στις νύχτας

του φεγγαριού το θολωμένο φως ‘ τα χάσανε για μέρα το νομίσαν

κι έγιν΄ η λύπη κόμπος στον λαιμό έκανε πέρα την γλυκολαλιά

ανάσα θολή ο Λίβας ρίχνει άχλη σηκώνει η βραδιά κι ο έρωτας

σύννεφο υγρό που καίει σαν την φλόγα τα κλαριά

στην γη ακουμπά σταλάζει στο δέρμα , στα φτερά

έρωτας δίχως έρωτα

να στέκει  ακίνητη στην γαλήνη της εκείνη

μια φεγγαρόπετρα πολύτιμη π΄ απομένει

να ρωτά πως βρέθηκε σε αυτήν εδώ την γη

Έγειρε τ΄ όνειρο μαζί με το φεγγάρι

Αντάμα με τον  Αυγερινό φτερουγίσαν τα πουλιά

Μοιράζοντας στο πρώτο του ήλιου φως μικρά φιλιά

Ανοίγω την παλάμη   

Μα  να!

Την φεγγαρόπετρα βαστώ απ τον ιδρώτα μου ν' αστράφτει

κι αναρωτιέμαι να ΄ταν της φαντασίας μου αυτό

ή μήπως τάχα το ΄δα αληθινό πως μέσα σε τούτη την νυχτιά

γνώρισα του φεγγαριού τ΄  αερικό?

Levina

"ΦΥΣΑΕΙ ΑΠΟΨΕ, ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ"...

"ΦΥΣΑΕΙ ΑΠΟΨΕ, ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ"...

Αλήθεια, πότε ενας έρωτας βαφτίζεται "περασμένος"...;;; όταν γερασμένος, δεν μας αγγίζει πια; ..όταν οι πληγές που μας έχει αφήσει γίναν σημάδια που αχνοφαίνονται και δεν πονάνε άλλο; ..όταν σταματούμε να σκεφτόμαστε το αντικείμενο του έρωτα μας ;; ..όταν πείθουμε τον εαυτό μας να προχωρήσει;; ...όταν ακόμα και στην εικόνα του δεν "σπάζει" η ανάσα σε χιλιάδες κομμάτια;; ...όταν ο ρυθμός της κάθε φλέβας..γίνεται σταθερά υποτονικός στην αναφορά ενος ονόματος;;; ...πότε;;;;;;

Ίσως όταν ολα αυτά μαζί συμβαίνουν, ίσως και όχι...

Σε εναν "περίπατο" που έκανα ανακάλυψα ένα πανέμορφο ποίημα της Ελένης Μαυρογονάτου! ...μου άρεσε και είπα να σας το κεράσω....enjoy..!

"ΦΥΣΑΕΙ ΑΠΟΨΕ, ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ"

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.

Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.

Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.

Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.