Φεγγάρι ολόγιομο στον σκοτεινό του πελάγους ουρανό
και σύννεφο κατάλευκο περιδιαβαίνει άστρα σκορπά
υποσχέσεις μουρμουρίζει , γύρω της λευκό πουλί πετά
κι είναι τα μάτια μελαγχολικά
να ξομολογηθούνε θέλουν
μα το κεφάλι ανήμπορο στον ώμο γέρνει
κι ακουμπά σε μια γροθιά σφιγμένη
μια θάλασσα φως ξεχύνεται ανάμεσα στα δέντρα στα κλαριά
ένα διάδημα λευκό φορά εκείνη η φεγγαροστεφανωμένη
την ώρα που φτερουγίζουν τα πουλιά ανήσυχα στις νύχτας
του φεγγαριού το θολωμένο φως ‘ τα χάσανε για μέρα το νομίσαν
κι έγιν΄ η λύπη κόμπος στον λαιμό έκανε πέρα την γλυκολαλιά
ανάσα θολή ο Λίβας ρίχνει άχλη σηκώνει η βραδιά κι ο έρωτας
σύννεφο υγρό που καίει σαν την φλόγα τα κλαριά
στην γη ακουμπά σταλάζει στο δέρμα , στα φτερά
έρωτας δίχως έρωτα
να στέκει ακίνητη στην γαλήνη της εκείνη
μια φεγγαρόπετρα πολύτιμη π΄ απομένει
να ρωτά πως βρέθηκε σε αυτήν εδώ την γη
Έγειρε τ΄ όνειρο μαζί με το φεγγάρι
Αντάμα με τον Αυγερινό φτερουγίσαν τα πουλιά
Μοιράζοντας στο πρώτο του ήλιου φως μικρά φιλιά
Ανοίγω την παλάμη
Μα να!
Την φεγγαρόπετρα βαστώ απ τον ιδρώτα μου ν' αστράφτει
κι αναρωτιέμαι να ΄ταν της φαντασίας μου αυτό
ή μήπως τάχα το ΄δα αληθινό πως μέσα σε τούτη την νυχτιά
γνώρισα του φεγγαριού τ΄ αερικό?
Levina
