Μοίρας Mου Mορφή
My Fate of Face
Στον μυστικό μου κήπο πάλι πέρασα
μ’ ελεύθερο το βήμα, λυτά είναι τα μαλλιά μου.
Της μέρας μου το τελευταίο ύφος άλλαξε
εδώ τέλειωσαν τα γήινα, τα χρέη τα δικά μου.
μ’ ελεύθερο το βήμα, λυτά είναι τα μαλλιά μου.
Της μέρας μου το τελευταίο ύφος άλλαξε
εδώ τέλειωσαν τα γήινα, τα χρέη τα δικά μου.
Του κάμπου μου τα χρώματα φόρεσα
της πέτρας τ’ άνθη, έκρυψα στην καρδιά μου.
Μικρό μου ανθολόγιο η ζωή σου χάρισε
αλληλογραφίας μοίρας μου Μορφής τ’ όνειρά μου.
της πέτρας τ’ άνθη, έκρυψα στην καρδιά μου.
Μικρό μου ανθολόγιο η ζωή σου χάρισε
αλληλογραφίας μοίρας μου Μορφής τ’ όνειρά μου.
Με γλώσσα απλή καθημερινή σου μίλησα
με την φρεσκάδα αυθορμητισμού ζωγραφιά μου.
Ας ντύσουμε ακόμη ένα όνειρο που άραξε
με σκέψεις της ελπίδας που έχω βαθειά μου.
με την φρεσκάδα αυθορμητισμού ζωγραφιά μου.
Ας ντύσουμε ακόμη ένα όνειρο που άραξε
με σκέψεις της ελπίδας που έχω βαθειά μου.
Μες στου απείρου το φως οι δυο μας χαμένοι
μάθαμε στην ζωή μας, αγάπη τι να σημαίνει.
Δεν έχει τώρα σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
αρκεί τα φτερά σου δυνατά που ανοιγοκλείνεις.
μάθαμε στην ζωή μας, αγάπη τι να σημαίνει.
Δεν έχει τώρα σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
αρκεί τα φτερά σου δυνατά που ανοιγοκλείνεις.
Πέρασαν μέρες φάνηκαν ώρες σαν χρόνου αιώνες
τρυφερή καρδιά στολίζεις ζεστής βροχής σταγόνες.
Σε άλλο αστέρι με πήγες σε μιαν άλλη Γη μακρινή
της πιο όμορφης Άνοιξης το ένδυμα φορέσαμε μαζί.
τρυφερή καρδιά στολίζεις ζεστής βροχής σταγόνες.
Σε άλλο αστέρι με πήγες σε μιαν άλλη Γη μακρινή
της πιο όμορφης Άνοιξης το ένδυμα φορέσαμε μαζί.
Το φεγγάρι δεν αργεί στον ουρανό μας να προβάλει
Θεού αστείρευτη Πηγή ζήτησα και έγινες με χάρη.
Έχει περάσει τόσος καιρός στα μάτια να δακρύσω
μου γέννησες τ’ άνθος της χαράς για να σε αγαπήσω.
Θεού αστείρευτη Πηγή ζήτησα και έγινες με χάρη.
Έχει περάσει τόσος καιρός στα μάτια να δακρύσω
μου γέννησες τ’ άνθος της χαράς για να σε αγαπήσω.
Πιστοί στου έρωτα το φως με ζηλευτούς κανόνες
να ταξιδεύουμε πάντοτε Ψυχή μου εις τους αιώνες.
Στου θριάμβου την χώρα πάρε με τώρα μαζί σου
λογική, συνοχή και ειρμός θα ‘μαι μόνο δική σου._
να ταξιδεύουμε πάντοτε Ψυχή μου εις τους αιώνες.
Στου θριάμβου την χώρα πάρε με τώρα μαζί σου
λογική, συνοχή και ειρμός θα ‘μαι μόνο δική σου._
Πέμπτη, 26 Μαΐου 2011
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
